Ik fietste tientallen kilometers door de bossen met aan mijn linkerkant de schittering van de Oostzee. Steeds denk ik als ik strand passeer: ik wil nog zo graag weer de zee in. (En het liefst op een verlaten strandje waar verder niemand is.) Ik fiets verder en kom allemaal plekjes tegen en blijf maar naar de km-teller kijken. Nee, je mag pas als je op de helft bent van de dag, is een gedachte die steeds aanwezig is. Wat is dat nou de hele tijd dat ik tegen mezelf zeg. Ophouden met dat strenge gedoe, zeg ik tegen mezelf. Dat is nergens voor nodig. Als je nu wilt zwemmen op een prachtig strand, doe dat dan gewoon lekker nu. Het mag. En zo stopte ik, trok ik al mijn kleren uit en dook het water in. Die twee mensen die er nog wel waren die waren in no-time vertrokken en zo had ik het hele strand voor mezelf. In de verte zag je zeilbootjes en heel veel verder nog een mens op het strand. Yes, gewoon geven aan jezelf wat je wilt. En ik mag alles van mezelf!

Die dag vertrok ik van Møn, na een dagje pauze in de tuin van Preben. Ik fietste via het kleine eilandje Bogø naar Falster en Lolland. Vanaf het andere eiland bleef ik een poosje uitzicht houden op die Fanefjord Kirke waar ik twee zonsondergangen heb zitten kijken. Een van de mooiste stukken door bos, langs strand en oostzeekust volgde. Daar ging ik dus zwemmen. ’s Avonds stond ik vlakbij Nykobing-Falster op een stukje gemeenteland met mijn tentje, waar iedere dag een vrouw langs komt om 30 krona te innen, en vooral even een praatje te maken. Ze vertelde me over de route langs de noordkant van Lolland, daar waar het tenminste nog een beetje heuvelig is. Voor je idee: Lolland heeft veel weg van Nederland, veel windmolens, vlak land, en veel dijk, alleen ligt het land boven de zeespiegel. En sinds deze trip vind ik heuvels leuk, dus koos ik voor de noordelijke route. De zuidroute ging langs de Stonehenge van Lolland, althans zo noemde deze vrouw het. En ze hebben er dus ook heeel veel hunebedden overal, waarvan sommige echt mega groot en zelfs nog bedekt met grond. Daar wil je niet in kruipen, als het aan mij ligt. Maar dat kon dus wel…

Dode Kalieten

Mega Hunebed met ingang

Hallo! Ik zwaaide naar drie mensen die met een lange stok verderop op het terrein stonden toen ik de toilet uitkwam. Het was kwart over acht savonds en twee vrouwen en een jonge jongen stonden op het terreintje van het Shelter waar ik mijn tent had opgezet. Ik liep erheen. “Wat doen jullie?”. Ze waren appels aan het verzamelen met een lange stok met een netje aan het uiteinde. Ik kreeg ook een lading appels en druiven. Ze wisten me te vertellen dat het een opgedoekte fruitgaard was voor sapmakerij waar ik was. Ik vond die verlaten kassen en dranghekken die er stonden ook al wat apart moet ik zeggen. Maar er was een douche mensen, wat een luxe. Ik kon weer eens een douche nemen. Ik had appels en druiven en een douche.

Zo vind je het shelter plekje

Janken op de fiets, het schijnt een ding te zijn onder solo female bikers. Tenminste, de vrouwen die ik spreek of lees die doen hieraan. Geen idee of mannen dat ook mogen van zichzelf, maar de vrouwen die ik spreek laten die tranen lekker stromen zo nu en dan. De afgelopen twee dagen had ik weinig aanspraak, weinig ontmoetingen, misschien was het saai? En ja, ook herinneringen en gedachtes die me uit het nu halen en dan van streek maken. Het luchtte op in ieder geval. Fijn ook dat je dan op verlaten landweggetjes fietst en niet je tranen hoeft te pauzeren als er iemand langs komt. Dat hoeft natuurlijk niet echt, maar goed.

Voor het geval je het nog niet wist, ik houd dus niet van plannen als ik fiets. En dus ook niet voor ferries. Ik fietste richting de haven die dag. En ja, precies alsof ik het had getimed kwam ik aan fietsen toen de Ferry aankwam. Meant to be! Haha. Ik ontmoette July uit Frankrijk op de Ferry, eindelijk een vrouw alleen met wie ik even kon kletsen over onze ervaringen. We zaten buiten op het dek met als achtergrondgeluid alle panikerende varkens die in een vrachtwagen zaten verstopt. Ouch… Na een paar kilometers scheidden onze wegen en was mijn humeur weer happy. Ik kwam langs Svendborg, het midden van de acht. Dara waar de twee cirkeltjes elkaar raken. Deze keer nam ik even tijd om door het stadje te lopen. Met een pak Deense vis net zo duur als mijn camping overnachting zat ik op een bankje aan het plein de sfeer van het plaatje op te zuigen. Op de shelterplek had ik weer een leuke ontmoeting. Ik stond in de piekfijn bijgehouden tuin van een deen voor een paar kronen en zette mijn tentje bij die van een Nederlands stel. Dat was een goeie zet. We deden potluck (lees: zij hadden zoveel gekookt, dat ik niet hoefde te koken en zo kon mee-eten). Deze mensen waren al een maand onderweg om allemaal communities te bezoeken in Denemarken als onderdeel van een onderzoek hoe en waar ze zouden willen wonen en dus emigreren. Ik hoorde over hun bevindingen en waarom ze deden wat ze deden. Mensen bewust zonder kinderen en met een drive om bewust hun leven zo vorm te geven zoals zij willen. Weer goeie inspiratie!

Potluck voorbereiding

Voor het eten nam ik een duik in zee en mijn volgende ochtend begon daar ook mee. Dat was het begin van een strike (oke eigenlijk een spare) van iedere ochtend zwemmen in Zee. Mijn telefoon zet steeds een hoofdletter bij Zee. En dat verdient de Zee ook wel vind ik. Wat heerlijk is dat, om die te volgen iedere dag, niet te douchen maar iedere dag te beginnen met een duik. Hoe neem ik die mee naar Nederland straks. Zal ik verhuizen naar de Waddenkust? Of een boot kopen en daarop gaan wonen? Dat water wil ik dichterbij.

Echt, ik had zo’n geen zin toen ik opstond. In Faaborg ben ik op het terras gaan zitten van een bakker en daar anderhalf uur gebleven. Twee keer koffie, twee keer een broodje en toen kwam Suzette bij me zitten. Ze vroeg in het Deens of ze daar mocht zitten. En zo gauw ze wist dat ik Nederlandse was vroeg ze het in het Nederlands. Haha ik was in de war. Sprak ze nou net Nederlands, deze oudere dame? Ja dus echt wel. Haha, ze had negen jaar in Enschede en Boekelo gewoont vanwege het werk van haar vader. Ik bewonder je had ze gezegd toen we afscheid namen. Leuk toch dat ik zo sprankjes inspiratie verspreid door te fietsen :). Maar toen verder ging deze dag toch zo moeizaam. Ik kon geen  shelter vinden op de route en fietste toen toch maar 20 kilometer verder. Ik kocht in Assens een mega lekker lakrids chokolade ijsje voor omgerekend zes euro!!! Maakte een praatje met een Duits stel dat in een Shelter zou slapen. Ik werd uitgenodigd om mee te gaan, met de disclaimer dat hij snurken zou. Ik fietste verder naar de campsite waar een Deens schoolreisje plaatsvond met de leraren die graag tot middenin de nacht om het kampvuur sterke verhalen wilde vertellen. Toen heb ik ze toch maar verteld dat ik daar dus last van had en toen kon ik slapen. Dat gebeurde pas na tien aarzelingen en gehuild, maar I did it. Hehe, einde dag.

Vandaag doe ik rustig aan was het motto. Ik fietste langs gezellige plaatsjes afgewisseld met grote hoge bruggen en zeeschip havens. Ik had zin in yoghurt maar kocht per ongeluk een bak creme fraiche light. Dus heb ik dat maar opgelepeld. Ik moet echt goed slapen vanavond, anders… Anders is het niet leuk meer. Ik mocht in de tuin van een prachtig mooie Deense boerderij kamperen. Ze waren zelf niet thuis en ik heb ze dus ook niet gezien. Aan de telefoon had ze het over een toilet, prima dacht ik. Maar in Denemarken noemen ze geen toilet een primitiv toilet. Dus er was gewoon een stukje grond aangewezen waar je mag poepen en plassen. In hun eigen tuin?! In ieder geval, toen ik het shelter met het uitzicht en het lekkere matrasje zag maakte dat wat goed. Ik sliep al voor de zon onder was. Heerlijk. Maar zelfs daar kan ik dan wakker worden van geluid. Ver ver in de verte was een feest, of in ieder geval er was iets dat een bas geluid produceerde. Dit kan zelfs mijn eigen fantasie zijn. En dus werd ik weer wakker. Jeez, ik die zo gevoelig blijkt voor geluid woont in een appartement in de stad, midden in de stad. Wie heeft dat bedacht? Graag bij mij melden.

Het Shelter in Almind

Het uitzicht vanuit het shelter in Almind