Km’s: 57, 55, 52
Rustplaatsjes: Bjert strand, Sondermolle, Kollund

Geen zin meer

Ohjee geen zin meer. Daar gaan we weer… opnieuw van richting veranderen, maar waarheen? Deze keer leek het overduidelijk: de route is rond, dus dan stop je. Toch? Zo lijkt het voor velen voor wie vakantie plannen binnen een afgebakende tijdsperiode van een aantal weken. Maar niet voor mij, want ik mocht verder. Dat mocht van mezelf. Ik bedoel dus dat ik afspraken af mag zeggen en nog een maand verder mag fietsen als ik dat wil. Ik kan nog de Duitse Oostzee verder rondfietsen, of naar Skagen verder noordelijk in Denemarken. Maar ja, als alles kan wat doe je dan? Bij mij veroorzaakt dat in ieder geval een stress. Ik krijg af en toe weer last van mijn rug tijdens het fietsen en ’s ochtends had ik weinig zin. Dat wordt dus veroorzaakt door het einde van de route die in zicht komt en mijn twijfel over wat nu te doen. Ik ga dan aan ‘de denk’. Het klinkt als aan ‘het bier’ gaan, maar daarvan zeggen ze tenminste nog dat het ontspant. Nee, aan ‘de denk’ is het nadenken en het piekeren dat dan weer op gang komt. Met andere woorden, mijn hoofd vergeet het hier en nu en gaat bezig met de dag van morgen of volgende week. Op zo’n fiets heeft dat natuurlijk weinig zin en het wordt minder leuk als je iedere ochtend gaat twijfelen welke kant je op gaat fietsen. Het zou best een mooi groot experiment zijn om je richting te laten leiden door je nieuwsgierigheid. Misschien voor een andere keer, want dat is toch wat te veel next-level voor mij op dit moment. Maar hoe dan verder tijdens deze tocht? Oke, het ging dus zo:

Ik stond op in Alminde, had mega uitgeslapen voor fietskampeermaatstaven en een super traag ontbijt. Ik had lekker gelezen, geschreven en het fietsen voelde even ondergeschikt vandaag. Maar ik wilde wel verder. Dus ik fietste naar Kolding, liep door het stadje, fietste vanaf daar via de N9 (Ostkystruten) nog een stukje verder en kwam op een prachtig tent-plekje aan zee. Hier blijf ik, dat was gelijk duidelijk. Ik kon weer verder met lezen, speelde op de uke, en schreef een liedje. Het werd me duidelijk, ik heb gewoon even zin in andere dingen dan alleen maar fietsen.

De volgende dagen volgde ik dit ritme. Relatief weinig fietsen, lekker lezen, schrijven en zwemmen. En ik vond de allermooiste slaapplekjes van deze tocht. Allemaal aan de zee! Iedere ochtend begon met een duik, iedere avond sloot af met een blik op de zonsondergang.

Skibelund Teltplads

Sonderballe Lejrskole Shelter

Een kleine sidenote bij bovenstaande slaapplek. Je ziet op de foto niet hoe extreem veel wind er stond en dat die direct het shelter in blies. En wat een geluid produceren de wind en de zee samen. Dankzij de tentzeilconstructie en mijn trouwe oordoppen heb ik toch een paar uur kunnen slapen.

Kyst Shelter – Kollund

De laatste dag

Op woensdag zou ik de trein nemen terug naar Nederland vanuit Flensburg. Nee, ik had geen zin meer om verder te fietsen. De rustige dagen waren fijn, maar de veranderzin bleef. Op dinsdag kwam ik heel vroeg aan bij het shelterplekje aan zee op een paar kilometer afstand van Flensburg, zodat ik de volgende dag genoeg tijd zou hebben. Ik nam weer een duik, de tweede die dag en zat de hele middag aan het water te schrijven. Pfffft, hoorde ik. Neee, dat kan niet, dacht ik. Ik bleef kijken. En toen nog een keer. Pfffft. Een zwart glanzend bultje gleed door het water. Een dolfijn, ja, het is een dolfijn! Ik heb voor het eerst een dolfijn gezien! Wow! Cool! Als er dan niemand is om het moment mee te delen, dan is de eerst volgende random persoon die langs komt bij mij de sjaak. In dit geval was het een duits jong stel dat besloot in het tweede shelter te overnachten. Toen ik even water halen was, was er nog een groep van 3 duitsers aangekomen die hun tent tussen de boomstronken wilde opzetten. Ze waren niet zo open voor contact en ik kreeg geen goede indruk. Dus ik had ze maar subtiel getipt op het kampeerplekje 50 meter verder. Zonder iets te zeggen waren ze vertrokken. Later kwam Geraldine langs die ik uitnodigde het shelter met mij te delen. Samen met het duitse stel hebben we de meest gezellige avond gehad met spelletjes en kampvuur.

Toen we wakker werden in de ochtend werden we verrast door een magische mist die laag over het water hing waardoor lucht en water niet te onderscheiden waren. De zon kwam er zachtjes door en de moeder eend met haar negen jongen kwam voorbij. Zachtjes stapten we in het water en zwommen de grote leegte tegemoed. Wat een prachtig cadeau aan twee solo fietskampeerders die allebei hun tocht aan het afronden waren. Geraldine en ik bleken in dezelfde fase van onze tocht en in dezelfde mood. Zij was begin mei vanaf Zuid Italië vertrokken en ging nu ook richting huis. Zo fijn om met iemand te kunnen delen die het leven als dertiger zonder baan en met fietskampeerreislust begrijpt. We dronken koffie en aten taart in Flensburg. Daarna deden we dat nog een keer, maar kozen toen andere taart. En toen vertrokken we naar de trein.

Onder één hoedje

In de trein gebeurde er iets heel grappigs. Voordat we de trein in stapten probeerden we het juiste kaartje te kopen voor de fiets. Ik kocht een kaartje voor Baden-Württemberg (een heel ander Bündesland) dat alleen in de spits nodig was en Geraldine kocht geen kaartje (don’t ask me why). In de trein vroegen we aan een Duitse vrouw welk kaartje ze had gekocht. Zij had een fietskaartje voor NRW (weer een ander Bündesland) gekocht. Toen deze vrouw bijna bij haar station was gaf ze haar fietskaartje aan Geraldine. Heel aardig natuurlijk, want zo had zij tenminste een fietskaartje. Maar toen kwam toch de conducteur nog. Ohjee….Hij controleerde de kaartjes van Geraldine. Toen vroeg ik hem of hij nou snapte hoe het zat met die fietskaartjes. Hij snapte er klaarblijkelijk ook niets van. En in mijn ooghoek zag ik dat Geraldine en de vrouw hun fietskaartje aan het terugruilen waren. De conducteur controleerde (hetzelfde!) fietskaartje van de vrouw en hij vertrok. Samen met de onbekende vrouw hadden we onder één hoedje gespeeld. Zij stapte glunderend van onze ontmoeting uit de trein. En wij gingen verder naar Hamburg.

Vakantie of zelfzorg?

Met mijn groeiende liefde voor de zee ontstond het idee om in Nederland de zee meer op te zoeken. Dus dat ga ik doen de komende tijd. Ook stel ik mezelf gerust dat ik altijd weer weg kan uit mijn appartement in de stad. Theoretisch kan ik gewoon volgende week weer met de fiets terug naar Denemarken of ieder andere plek. Dat is een lekker idee. Als ik onderweg ben dan vertel ik mezelf dat ik ieder moment naar huis kan, als ik dat echt wil. Als ik thuis ben dan kan ik weg en als ik weg ben kan ik naar huis. Ik weet inmiddels dat ik fietsen, kamperen, zwemmen en buitenleven nodig heb. Ik kan het dus niet niet doen. De afspraak met mezelf is dat ik meerdere keren per week ga fietsen en zwemmen en dat ik iedere maand een paar dagen buitenleef. Daarmee is mijn blik op het fenomeen ‘op vakantie gaan’ aan het veranderen. Ik heb het nodig dit buitenleven, het is eerder hobby of zelfzorg dan vakantie. Het moet deel uit maken van hoe ik mijn leven leef. Vakantie impliceerd een strikte scheiding tussen werk, vrije tijd en vakantie (vrije dagen). Ik wil gewoon een week kunnen fietskamperen omdat ik dat nodig heb en mijn andere activiteiten zo organiseren dat dat mogelijk wordt.

Verder schrijven

Ik heb genoten van dit schrijven en er zal nog meer volgen. Geen zorgen! Het schrijven van blogs is sinds nu een realiteitgeworden tienerdroom van mij. En dat maakt me blij! Met de opleiding aan de Schrijversvakschool die binnenkort start ga ik dit plezier verder uitbouwen. Dankje voor het meelezen en een inschrijving voor de mailinglijst komt eraan!

 

Liefs!