Vanaf Svendborg maakte ik kennis met het mankement van mijn nieuwe navi app. Leuk om de gedetailleerde kaart te zien. Maar om afstanden van de route in te schatten kan je het beter niet gebruiken. Toen ik dacht dat ik al in Neastved zou zijn was het nog 25 km en het was al vijf uur ofzoiets. De Ferry vanaf Aerø ging pas laat en dus kom ik las echt kilometers maken toen het al vier uur was. Oke, ik ga een ander adresje bellen. Het leuke aan de Shelter App is dat er gratis tent en shelter plaatsen in staan en goedkope of gratis plekken bij mensen om het erf. Gezien mijn allergie voor camping campings (je kent ze, die waar heel veel van die witte bakbeesten/koelkasten staan met mensen die ervoor op een stoel liggen bruin te worden) is dit echt een super leuke uitkomst. En je houdt nog eens wat budget over voor lekkere dingen bij bakkertjes enzo. En op zulke plekken ontstaan dan vervolgens ook nog leuke ontmoetingen (die ik aan het begin van de trip had gewenst, weet je nog?). Zo ook deze avond. Het was al laat en af en aan was ik nat geregend. Toen ik aankwam op het erf van de Toftegaard in Svindinge begon het alweer te regenen. De dochter van het gezin had me wegwijs gemaakt en ik red me wel. Toen ik in de schuur stond te schuilen kwam de man van het erf even kennis maken. Hij vroeg of ik wat warms wilde drinken. En voordat ik het wist had hij me uitgenodigd aan de eettafel waar zijn vrouw en dochter net hadden gegeten. Er stond nog een heel maaltje voor mij klaar. Ik mocht opscheppen en zij hielden me gezelschap. Op zulke momenten vind ik alleen op reis zijn zo leuk. Want dit gebeurt dan zomaar gemakkelijk. Hij vertelde hoe hij als sportonderzoeker in Kopenhagen gegroeid was naar boer op het eiland Fynn van meer dan honderd Schotse Hooglanders koeien en nog genoeg katten en schapen. Mensen die durven dingen anders te doen vind ik wel cool! Dus dat was weer een mooi inspirerend duwtje in de goede richting voor mij. Welke ook dat mag zijn en voor hoe lang, want die richting verandert nog wel eens. En dat is oke!

Precies toen ik aankwam in Neastved en ik mijn tent onderdoek (presenning in het Deens leerde ik in de outdoor winkel) bij het tuincentrum had gehaald liep het spaak. Ja, het klonk alsof er zo’n kraaltjes in je spaak meebeweegt als je wiel draait. Nou die had ik niet, en er zat niets in mijn spaken. Er zat wel een losse spaak in mijn spaak. Wat een geluk! Ja, dat dat precies gebeurde in de stad waar ik net al een fietsenmaker had gespot toen ik erdoorheen fietste. Zonder Google Maps liep ik er zo heen. Hij ging aan de slag, ik ging koffie drinken en vis salade eten. Toen ik terug kwam had hij ook nog mijn standaard vast gezet. Held!

Om naar het volgende eiland van Fynn naar Sjealland te komen moest ik een hele lange brug over. Met de trein. Tien minuten, en 150 kronen later kon ik verder fietsen. Hehe, nu even geen ferrys of treinen, nu lekker doorpakken. Wat zou een Shelter aan zee mooi zijn om te overnachten had ik gedacht. Oke, het is windkracht duizend en het regent buien, maar toch. Ik had voor deze avond een mooie plek gevonden in de Shelter App en ik dacht dat je dat moest reserveren bij het lokale theaterkasteel. Toevallig fietste ik er langs, maar er was helemaal niemand. Ik bleef een poosje staan, tot er iemand de hoek om kwam lopen. Het was de boer die eigenaar was van het land. Nee hoor, ik kon daar gewoon heen. Hij had het Shelter daar zelf neergezet en je hoeft echt niet te boeken, verzekerde hij mij. Je zal er wel heel lonely zijn, zei hij me. Nou met het geruis van de zee en mijn eigen gezelschap ben ik niet lonely hoor. In ieder geval niet vanavond. Toen ik er aan kwam was er toch een ander: een Duitse jongen. Heel rustig en op zichzelf, maar toch gezellig: een beetje gezelschap. Ik speelde wat op mijn Ukelele, viel in slaap met het geruis van de zee en de wind en werd ermee wakker.

Dit zou een dag worden van vele kilometers. Sochtends maak ik eigenlijk geen plan. Ik begin gewoon met fietsen en tegen de middag kijk ik waar ik zou kunnen slapen. Als het dan tegen vieren wordt dan ga ik uitzoeken waar ik slapen wil. Dat ging vandaag net even anders. Tegen vieren had ik een Shelter op het oog. Maar het was weekend en deze kon geboekt worden. Veel mensen die boeken komen niet opdagen, dus je kunt het altijd proberen. Het zou op 75 kilometer uitkomen, dus op zich prima. Het fietsen ging lekker, dus ik ging erheen. Toen ik daar was was er niemand, en toch ben ik er niet gebleven. Het was vijf uur, er konden nog mensen komen, er was geen ruimte voor mijn tent, heel veel muggen, en ja zoiets als ‘gewoon geen goed gevoel’. Dus ik ging verder, lekker naar de camping. Die laatste 15 kilometers lieten me wel even extra werken voor die camping met oneindig warme douche keuken en slechtweerplek. Alsof het weer even wilde checken of ik het echt zeker wist. Er kwam een mega donkergrijs wolkendek achter me aan. Op een gegeven moment zag ik het niet meer. Ik zat erin! Het brak open en ik was doorweekt en moest mijn stuur goed vasthouden vanwege de windstoten. Best spannend was dat. De camping eigenaar vertelde dat het weer in Denemarken heel persoonlijk is. Haha, nou zo voelde het wel. ’s Avonds weer een leuke ontmoeting met Yannick, ook een solo fietser. Samen hebben we met windkracht duizend aan het strand ons avondeten zitten opeten. De spinazie waaide uit de pan en iedere hap was koud voordat die in je mond kwam. Maar het was wel geinig verder. Sochtends had hij eieren meegenomen van de Lidl. En daarmee had hij scrambled eggs gemaakt. Ik mocht er ook wat van omdat het mijn goede idee was. Leuk he, zulke schattige korte ontmoetingen. Trouwens in het Deens is eigenlijk dus Aeg. En iedere keer als ik dat langs de weg zie staan moet ik denken aan de wasmachines en keukenapparatuur. Heel verwarrend…

Over de brug naar Møn!

Op de camping website stond geschreven dat je mocht pissen in het veld. Dat er eventueel eten kan worden bereid door de dove eigenaresse en dat er een mini bar zou zijn. Daar moet ik zijn dacht ik. Alles  om die doorsnee campings te voorkomen! Onderweg passeerde ik Suzy. Ze wandelde met alles op haar rug en ik sprak haar aan. Het was al zes uur, zou ze al een campingplek op het oog hebben? Ik tipte haar de camping waar ik heen zou, want die was maar 2 km verder. Toen ik aan kwam stonden er drie campers en een tent. De tent was van Iris en Douwe. Eindelijk twee mensen van mijn leeftijd uit Nederland die dit ook leuk vinden. Vlug daarna kwam ook Suzy aan. Suzy kwam uit Bayern (alsof dat een eigen land is, zo kennen we de ober-baiern weer). Douwe en Iris deden dezelfde route als ik, maar dan deels omgekeerd. Suzy had al 1000 km in de benen in Zweden. En omdat ze nog niet naar huis wilde was ze naar Møn gekomen om daar nog een paar dagen te wandelen. ’s Avonds hebben we gewacht tot het donker werd en naar de Melkweg zitten kijken met z’n allen. Want op Møn is het snachts heel erg donker. Het is de donkerste plek van Denemarken en gemarkeerd als een dark spot, volgens mij.

Omdat het hier zo heerlijk is heb ik vandaag een rustdagje genomen. Ik ben gister langs Møns Klint, de toeristische trekpleister, over Møn gefietst met windkracht honderdduizend tegenwind. Het is een heel fijn creatief eiland, en de zee is overal. De stranden zijn wit en het water is helder. Die duik moest er toch echt van komen. Dus toen ik onderweg langs een rustig strandje kwam heb ik die genomen.

Één van de vele grafheuvels

De Fanefjord Kirke van buiten

En van binnen

Ik zit nu in de tuin van Preben. Hij is met pensioen en al vele jaren stelt hij zijn tuin open voor kampeerders. Overal heeft hij leuke zitjes en het is lekker beschut tegen de wind. Er gaat een elektrische bus over het eiland waar je gratis in kan stappen. Voor een niet-fiets-dagje een top idee om nog even een klein tourtje te maken. Ik stond langs de kans van de weg, zwaaide een keer en hij stopte. De bus was helemaal leeg. Heen en terug had ik een privé ritje naar Stege. Stege is dus zo’n creatief stadje. Ik heb gekletst met de vrouw uit de weefwinkel en heb weer een bol (papieren) draad voor een nieuw creatief project. Plus tips over de Volkhøjskole waar je heel goed cursussen kunt volgen in crafts.

Stege

Preben kwam net nog pruimen brengen, wat een vrolijk energiek figuur! Weer zo’n inspirerend voorbeeld. En de zonsondergang vanaf de Fanefjord Kirke is prachtig. Ik heb er een traantje gelaten. Want ik doe dit toch maar allemaal voor mezelf. En daar ben ik eigenlijk wel heel trots op.

Het uitzicht vanaf de Fanefjord Kirke met Preben die een foto maakt van de Japanse vrouw met haar Deense vriend en mijn.