Km: 32, 18(auto)

Rustplaatsjes: Chateaumeillant, la Châtre

Sochtends, als vijfde dag op rij, was mijn knie zo stram dat ik me afvroeg of ik überhaupt wel kon lopen. Eenmaal een uur onderweg liep ik steeds soepeler. Dat is wel een aparte blessure, eentje die bij beweging minder wordt. Op een kruispunt besloot ik smiddags voor de lange route te gaan. Dat zou 32 km zijn, maar ik had er zin in, het lopen was fijn en de temperatuur ook.

Ik had alleen nog geen slaapplek geregeld. Maar dat zou wel komen vertrouwde ik. Toen ik rond 12 uur belde had ik kunnen raden dat ze op de camping van hun uitgebreide middagpauze aan het genieten waren. Na 3 uur kom ik bellen. En wonder boven wonder dus wel op zondag. Toch fijn om een slaapplek te hebben. Zonder tent kan je niet veel kanten op. Nah dat was dus goed gekomen.

De laatste 3,8 km waren aangebroken na het dorpje St Jeanvrin. Prachtig plaatsje onderaan een heuvel. Voordat ik daar aankwam had ik eindelijk eens heel mooi uitzicht. Je denkt die loopt in Frankrijk dat zit wel goed. Nee dat valt wel mee. Maar de dag was al best lang en de camping man wilde dat ik voor 7 uur aan zou komen, dus ik liep toch het bankje maar voorbij.

Het was heel warm. Xavier vond het te warm om te lopen. Dat dacht hij toen hij mij voorbij reedt in zijn auto aan het einde van de middag. Precies op dat moment dacht ik: zou lekker zijn als ik mee kon rijden. Hij stopte, zet de auto in zijn achteruit en kwam me tegemoet rijden. Ik stapte in een auto waar je direct rustig van wordt, mega ventilatie, klassieke muziek en werd zo naar mijn slaapplek gebracht. Dat was fijn na een lange dag wandelen. Leuk het die gedachte communicatie?!

Kwam ik aan. Mocht ik om het hele meer heen lopen naar een mega wit gebouw, daar zou ik slapen. Weer was ik alleen in een enorm gebouw met vele bedden. Ik sliep heerlijk rustig. Het was zondag, dus alle restjes aan eten gingen op, mijn blikje tonijn aardappelsalade, de avocado de rijstwafels, behalve mijn noodoats die mogen alleen in noat.

Maar snachts was mijn knie aan het huilen, het schreeuwde om aandacht en liet me de pijn voelen die het overdag niet kon laten voelen. 32km was lekker voor mijn lijf. Maar mijn knie was daar dus echt niet van gecharmeerd blijkbaar. Half slapend half wakker besloot ik dat ik het overdag niet meer kon negeren.

Ik werd wakker in een gedachte spiraal. Van pijn aan mijn knie, tot ik wil naar huis en alles er tussenin. Ik belde mijn lieve hulplijnen en kwam er weer uit. Ik ga vandaag weinig lopen. Maarrr. Ik wil me wel verplaatsen.  Dus dat deed ik.

Eerst verplaatste ik me naar de Boulangerie en de farmacie. De laatste vind je verplicht in ieder dorp, heb ik geleerd. Nog meer dan de boulangerieen.

Oke dus met brood, ibuprofen en pommade (zalf) op zak kon ik gaan liften. Een makkie dacht ik want ik had al meerdere keren een lift gekregen zonder erom te vragen. Na even met de duim omhoog stopten Sonja en Adam. Sonja ging met de zoon van haar zoon even boodschappen doen. Ze ging ook vaak naar Rotterdam, waar haar zus woont en naja zo hadden we een leuk gesprekje. Ze bracht me helemaal naar het plein en zwaaide me uit met een Doei!! Zo heerlijk amicaal was zij, echt leuk! Die ochtend had ik ook al zo’n ontmoeting met een jonge vrouw die mijn kettinkjes bewonderde.

Het was zoooo warm deze dag weer. Dus lekker naar de supermarkt eten halen onder de bomen schrijven en daarna naar de pastorie. Want daar sliep ik die nacht!