
Op 16 juli ga ik deel 2 van mijn pelgrimstocht ondernemen. Ik start in Vezelay met het lopen van de Via Lemovicensis naar Saint Jean Pier de Port. 900 kilometer, maar of ik ze allemaal ga lopen dat weet ik pas als ik dat heb gedaan. Zo ging dat ook tijdens (het zojuist door mij benoemde) deel 1 van mijn pelgrimstocht. In 2018 fietste ik als kersvers afgestudeerde weg uit Nederland langs de Rijnfietsroute met mezelf en een tentje. Deze route eindigd in de Zwitserse Alpen, waar ik echter nooit ben gekomen. De mensen die ik ontmoette leidden mij naar Frankrijk. Met vele tussenpozen eindigde mijn reis in Lyon. Makkelijk was het niet om af te wijken van mijn plan. Hierover en over deze reis hopelijk meer in een latere blog. Toen ik deze reis ondernam had ik geen plan, geen tijdsbestek, geen einddoel, geen baan, geen huis, geen idee eigenlijk.
Vanuit stilstand
En zo ook met deel 2. Op het huis na, dat heb ik voorlopig nog wel. In de jaren tussen deel 1 en deel 2 is er zo ontzettend veel gebeurt in mijn leven. En zo ook in de jaren ervoor eigenlijk. Ik vraag me nu af of ik ooit van mezelf heb mogen voelen wat ervaringen met mij deden. Er was altijd beweging in mijn hoofd met gedachtes, kritiek, ‘moeten’ en daardoor ook ruis. Tot begin dit jaar. Ik had mijn zoveelste baan opgezegd. Ik mocht even rustiger aan doen van mezelf. Met als gevolg dat ik moe bleek te zijn en dus minder kon doen. Ik hoefde nog minder te doen van mezelf en zo kwam ik uiteindelijk stil te staan. Moe en opgebrand. Dit stil staan is natuurlijk relatief, want er kwam veel in beweging, aan de binnenkant. In het begin kwam het allemaal tegelijk. Het is heel overweldigend, al dat verdriet, boosheid, machteloosheid en de draken in mijn hoofd. De grote zinloosheid die er is. En het inzicht dat je zelf de zin moet geven aan je leven, maarja… Zie dat maar eens te doen vanaf zo’n verwarrende en soms donkere plek.
Lopen zonder stuur
Toen ik weer op zo’n donkere plek was beland in mijn hoofd, die al dagen lonkte, vroeg ik hulp. Ik belde mijn coach en ja ook hij spoorde me aan om letterlijk in beweging te komen. Ik moet het toch echt zelf doen realiseerde ik me voor de duizendste keer. Ik wil me weer blij voelen. Ik dacht terug aan pelgrimstoch deel 1. Iedere dag fietste ik in de brandende hitte op een bijna meditatief tempo synchroon met het ritme van mijn ademhaling. Wat voelde ik me vrij toen. De gedachte om de komende weken rondjes te lopen in Leeuwarden en dan weer thuis te komen in dit huis, benauwde me. Ik heb een doel nodig. Ik moet weg. Ik wil weer op avontuur in mijn uppie, zoals ik altijd deed.
Ik ben mijn koers kwijt geraakt. Ik voel me stuurloos. En daarom ga ik lopen. Langzamer dan fietsen en zonder stuur 😉 Zo kan ik nog meer vertragen, mag ik stuurloos blijven maar kom ik wel in beweging.
Ik heb een keuze
Deze maancyclus trok ik de kaart: Keuze. De boodschap voor mij is: Je hebt de keuze ga je voorruit of blijf je stilstaan en daarmee ook laat je het oude los of houd je eraan vast? Ik heb mijn mogelijkheid tot keuzes afgestaan ergens in de afgelopen 15 jaar. De mogelijkheid om keuzes te maken die puur en alleen gaan over waar ik blij van wordt, ongeacht hoe ’t heurt, de (on)mogelijkheden en dat soort zaken. En door de veelheid aan mogelijkheden nu is een keuze maken moeilijk. Toch is niet kiezen ook een keuze. Dus liever maak ik de keuze om wat te gaan doen. Ja, ik deed ook al het eea maar ik sta stil in mijn wezen, mijn gedachtes, en in letterlijke zin mijn lichaam. Ik wil weer blij zijn! Ja dat wil ik heel graag! En dus vooruit met de geit. In beweging! Op avontuur, eropuit, verder met die pelgrimstocht!