Dag 3 20km Dag 4 15km, Dag 5 25 km, dag 6 24km dag 7 28 km, dag 8 0km, dag 9 0km
Rustplaatsjes: Saint-Reverien, le Coeur du Chemin, het bos, het bos, Nos Repos bij Augy sur Aubois

Your lucky day

Heeel vroeg eruit. Met het vooruitzicht van 32 graden loop ik liever in de ochtend. En dat wierp zijn vruchten af. Om 1 uur kwam ik al aan bij de refuge. Iets na enen eigenlijk. En voor wie de Fransen niet kent: ze zijn heel erg gehecht aan specifieke openingstijden. Ik probeerde de deur van de epicerie maar hij was al dicht. Toen probeerde ik de deurbel van de refuge. Vanuit de epicerie kwam een man: “Its your lucky day today! Its your lucky day, i open for you. What do you want to buy? Do you have the code, I give you the code.” 5 minuten later zat ik met een koud biertje in de tuin van de refuge. Een hele middag voor een dutje! En weer het hele huis voor mezelf. Tot savonds, toen kwam Markus op zijn fiets aan. We hebben samen gekookt en we kregen heerlijke tomaten van de buurman. Hij kwam ze trots brengen over de schutting. Wat schattig.
De dag erop hebben we samen ontbeten en nam ik de route langs de Romeinse nederzettingen. Daar in het bos is dus een heel romeins stadje opgegraven, met theater, dorpsplein,etc.. Onderweg kwam Markus me inhalen en liepen we nog even samen op. Ik eindigde weer bij Nederlanders in een herberg. Samen met Irene sliep ik op de slaapzaal. Er werd voor ons gekookt en zo zaten we goed droog tijdens het mega onweer van die avond.

Ultralight

Het was de dagen erna dat ik Irene goed leerde kennen. Wat een toffe vrouw! In de vijftig, uit Amsterdam en de afgelopen 4 jaar al 7000+ km in de benen, tussen ziekenhuis bezoeken door. Schrijfster, poëet van vunzige versen, gebarentaaltolk, vervent wildkampeerder, en hyperultralichtgewicht hiker. Ze heeft een rugzak van 5 kg met alles erin, inclusief tent, ketel, gasstel, slaapspul etc.. voor jullie vergelijking die van mij is eerder 12 of 13 kg. Iedere gram maakt uit. Een zakmes is niet handig want je gebruikt de helft niet en hij weegt 22 gram, aldus Irene. Het is het tegenovergestelde van hoe ik het doe. Puur met wat ik heb. Samen liepen we drie dagen.

Schreeuwende vossen

Na de eerste dag samen lopen vonden we uiteindelijk een goede bivak plek in het bos. Hilarisch was het, want we zaten daar wat te zitten, om de plek aan te voelen. En van het ene op het andere moment moesten we als een gek onze tent opzetten want het begon te stortregenen. Zie je het voor je? Midden in het bos, nul schuilplek. Dus vluuuug die tent in. En dan zit je daar plompverloren met stortregenen op je tent je bakje kant-en-klaar tabouleh leeg te lepelen. Vroeg slapen dan maar. Snachts riep ik Irene nog een keer: “Irene, Irene, wat is dat voor geluid?”, “Dat zijn vossen, het zijn gewoon vossen” antwoorde ze. En toen kon ik weer verder slapen. Wow, je hoort gewoon dieren om je tent heen ritselen, regen op je tentdoek tikken. Dan maak je er toch wel echt deel van uit, zou je zeggen. De dag ervoor en de maanden hiervoor voel ik me zo vaak alleen, zo afgescheiden van al het andere levende om me heen. Als een soort wolk die overal tussendoor beweegt. Of een druppel die niet hoort bij de oceaan. Het weten dat ik één ben met al het andere is er. En in mijn tent midden in de nacht voelde ik er een vleugje van.
De tweede dag samen lopen eindigden we ook weer op een bivak plek. Er waren niet echt betaalbare herbergen op dit stuk en het kwam goed uit qua kilometers als we de volgende dag bij herberg Nos Repos uit wilden komen. Achteraf gezien stonden we in een prive bosgebied. Mega groot natuurlijk dus niemand die we tegenkwamen. Er waren zoveel muggen dat er ook niet veel op zat dan vroeg te slapen. En dit was een onrustige slechte nacht, veel geluiden en veel gillende herten (denk ik), beweging om de tent dat toch wel spannend is, ookal weet je dat die dieren je niets zullen doen. Alhoewel, ik rook mijn brood in mijn tent en hoopte snachts dat de dieren dat niet zouden doen, want op gezelschap of knabbelgaten in mijn tent zat ik niet te wachten. De ochtend begon vroeg. Om zes uur stonden we op en om kwart over 7 liepen we alweer.

Een dag van oneindigheid

Vanaf bivak plek 2 zou het nog 22,5 km zijn naar de herberg. Ik wilde graag op een fijne plek zijn, dus zette ik me ertoe om dat te gaan lopen. Sochtends had ik al geen zin om te lopen. Weinig geslapen en chagrijn waren niet zulke goede ingrediënten voor een wandeling die bij voorbaat al te veel zou zijn. De dag begon met 10 km lange rechte asfaltweg door het bos en vervolgde met 10 km hoog gras langs een bijna recht kanaal. De kilometers leken niet te verstrijken. Een oneindige dag, zo voelde het. Ik vervloekte mezelf voor het doen van dit alles. De Intersport verkoopster voor de pijn aan mijn voeten. En tot overmaat van ramp bleek de tocht nog 5 km langer dan in het boekje. In het voorlaatste dorpje stond ik mezelf toe direct ermee te stoppen mijn tent te planten op de camperplaats en niet verder te gaan. Ik deed het niet. Ik liep op mijn allerlangzaamst samen met Irene naar de herberg. We kwamen op 6 uur aan. En waren dus sochtends om half 8 gestart…. Ik besloot, ik neem morgen een pauze dag. Dit is dus echt niet leuk zo. Het moet anders.

Ohja

Ik heb veel te veel gelopen de afgelopen dagen. Ik heb me laten verleiden door gezellig gezelschap. En misschien ook door het comfort van gezelschap, terwijl ik liever nog gewoon alleen loop. Waarom loop ik liever alleen dan, vraag ik me af? Dan hoef ik mijn grenzen niet aan te geven en kan ik doen wat ik zelf wil. Dat is één van de redenen denk ik. Ik heb ook gewoon geen zin in geklets. Geklets over allemaal verhalen die iemand heeft meegemaakt, over vroeger, waar ik toch niet bij was, waar ik niets aan heb en niet eens om heb gevraagd… Haha lekker dan. Het was ook wel gezellig hoor! Nog een vraag. Waarom heb ik mijn tent mee, terwijl er zoveel herbergen zijn? Mijn eigen ruimte is lekker en dan hoef ik niet in gezelschap te zijn. Terwijl ik ook in gezelschap mijn eigen ruimte in kan nemen natuurlijk. Meer dan 20km moet ik gewoon echt niet doen met dit gewicht… Dat wist ik heel goed en mijn gevoel zei heel duidelijk dat dat geen goed plan is. En mijn tas is gewoon echt te zwaar voor mijn voeten. Nu zit ik hier al op rustdag 2. Mijn knie is niet blij, pijnlijk bij lopen en slapen zelfs. Ja en dan.. en nu. Een keuze. Maar eerst de vraag.

Waarom ben ik hier?

Een vraag die me de afgelopen maanden op macro niveau bezig houd hebt ik nu op microniveau. Waarom ben ik hier?
Het wandelen staat voorop. Ohja, ik wil gewoon lekker lopen. Dat vooral. De laatste dagen ging ik gebukt onder de zware tas en de vele km’s. Ik kan nu beslissen. Minder lopen, mijn tas lichter maken of beide. Het is bijna een soort wiskunde. Minder kilometers met zware tas, of lichte tas en meer kilometers. Opgeteld wordt het makkelijker afstand overbruggen tussen herbergen of minder afstand overbruggen en uitwijkmogelijkheid hebben van mijn tent. Ik hoor het je al denken, het gaat niet om de afstand. Nee inderdaad. Het gaat vooral om lekker lopen, gedachtes verzetten en in beweging zijn. En lekker lopen is toch wel licht lopen, na lekker slapen. Dus ja, de tent moet weg. Ooooh wat vind ik dat spannend. Het voelt alsof ik dan mijn onafhankelijkheid weg doe. Alsof ik straks blut ben als ik thuis kom omdat ik de herbergen moet betalen. Slaat nergens op deze gedachtes. Leven kost geld Paula, dus niet zeiken doe gewoon wat het leukste is, zolang het leuk is. Mijn tent gaat naar Nijmegen en ik ga morgen te voet naar mevrouw Mativon. Nog meer leren hulp vragen bij anderen en leren geld uitgeven aan leuke fijne dingen.
Ooooh of neem ik toch die tent wel mee?
Je leest het de volgende!
Liefs!

Leave A Comment